Μιλάτε για την Κούβα...

 Victoria Cabana 

Μιλάτε για την Κούβα... Και αναλώνεστε στην "έλλειψη δημοκρατίας" κατά τα δικά σας πρότυπα... αποσιωπώντας ότι τούτη η χώρα, στον αγώνα της να ορθοποδήσει παρήγαγε πολιτισμό... Όταν στην χώρα μας ο "πολιτισμός" έχει εκπέσει στους ... "καθαρισμούς αύρας"...

~ Alicia Alonso: Η Απόλυτη Πρίμα Μπαλαρίνα και Χορογράφος της Κούβας ~

(Είχα την τιμή να την γνωρίσω προσωπικά στην Ισπανία...)

H Alicia Alonso Martínez είναι μία απόλυτη πρίμα μπαλαρίνα και χορογράφος. Γεννήθηκε 21 Δεκεμβρίου 1920 στην Κούβα. Το συγκρότημα μπαλέτου που δημιούργησε έγινε το 1955 το Μπαλέτο της Κούβας. Φημίζεται για τις ερμηνείες στο μπαλέτο Giselle και την έκδοση της για το μπαλέτο Carmen. Από την ηλικία των 19 ετών, η Alicia ταλαιπωρήθηκε από ένα ελάττωμα στο μάτι και ήταν μερικώς τυφλή. Οι παρτενέρ της έπρεπε πάντα να είναι στο ίδιο ακριβώς σημείο που εκείνη περίμενε να βρίσκονται, ενώ ταυτόχρονα εκείνη χρησιμοποιούσε φώτα σε διάφορα μέρη του σταδίου για να τους καθοδηγήσει.

Τα Πρώτα χρόνια

Η Alonso γεννήθηκε στην Αβάνα της Κούβας. Ήταν η μία από τις δύο κόρες ενός αξιωματικού του στρατού και της συζύγου του. Η οικογένεια της ήταν οικονομικά εύπορη και έζησε σε ένα μοντέρνο τμήμα της τότε ζωντανής πρωτεύουσας. Η Alonso έδειξε, από πολύ νεαρή ηλικία, ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τη μουσική και το χορό. Άρχισε να χορεύει σε ηλικία 7 ετών, ενώ σε ηλικία 8 ετών, σπούδασε μπαλέτο στη σχολή Sociedad Pro-Arte Musical,στην Αβάνα με καθηγήτρια την Sophie Fedorova. Ένα χρόνο αργότερα εμφανίστηκε δημοσίως για πρώτη φορά στο μπαλέτο «Η Ωραία Κοιμωμένη» του Τσαϊκόφσκι. Η Alonso χόρεψε στην Κούβα με το όνομα Alicia Martínez.

H γρήγορη εξέλιξη που παρουσίαζε στα μαθήματα χορού διακόπηκε ξαφνικά το 1937, όταν ερωτεύθηκε έναν συμφοιτητή της στο μπαλέτο, τον Fernando Alonso και τον παντρεύτηκε. Μετά το γάμο της, άλλαξε το επίθετό της σε Alonso. Το ζευγάρι μετακόμισε στη Νέα Υόρκη, με την ελπίδα να ξεκινήσουν μαζί την επαγγελματική τους σταδιοδρομία. Εκεί βρήκαν ένα σπίτι στο Upper West Side του Μανχάταν, κοντά στο Riverside Drive. Η Alonso σύντομα γέννησε μια κόρη, τη Laura και κατάφερε να συνεχίσει την εκπαίδευσή της στη Σχολή του American Ballet. Εκεί έκανε εντατικά μαθήματα με τους: Michel Fokine, Alexandra Fedorova, Enrico Zanfretta και Anatole Vilzak. Κανόνισε να πάει ένα ταξίδι στο Λονδίνο για να εκπαιδευτεί από την περίφημη Vera Volkova. Εν τω μεταξύ, ο σύζυγός της είχε ενταχθεί στο νέο Mordkin Ballet Company στην Νέα Υόρκη.

Τα προβλήματα όρασης

Αφού επισκέφθηκε το γιατρό για επιδείνωση των προβλημάτων όρασης της, η διαγνώστηκε το 1941 με ένα ανεξάρτητο αμφιβληστροειδή. Προχώρησε σε χειρουργική επέμβαση για να διορθώσει το πρόβλημα και αναγκάστηκε να μείνει στο κρεβάτι ακίνητη για τρεις μήνες προκειμένου να επουλωθούν τα μάτια της. Αρνούμενη να συμμορφωθεί πλήρως, η Alonso έκανε εξάσκηση με τα πόδια μόνη της, προσπαθώντας όπως χαρακτηριστικά είπε “να κρατήσει τα πόδια της στη ζωή. " Όταν έβγαλε τους επιδέσμους, ανακάλυψε ότι η επέμβαση δεν είχε απόλυτη επιτυχία και απογοητεύτηκε. Τότε οι γιατροί πραγματοποίησαν μια δεύτερη χειρουργική επέμβαση, αλλά η αποτυχία της τους οδήγησε στο συμπέρασμα ότι η χορεύτρια δεν θα είχε ποτέ πια περιφερειακή όραση. Τέλος, η Alonso έδωσε τη συγκατάθεση της και για τρίτη επέμβαση στην Αβάνα, αλλά αυτή τη φορά έπρεπε να μείνει εντελώς ακίνητη στο κρεβάτι για έναν ολόκληρο χρόνο. Δεν της επιτρεπόταν να παίζει με τη Laura, να μασάει σκληρά τρόφιμα, να γελάει ή να κλαίει και να μετακινεί το κεφάλι της. Ο σύζυγός της καθόταν μαζί της κάθε μέρα, χρησιμοποιώντας τα δάχτυλά του για να της διδάξει τους μεγάλους ρόλους του κλασικού μπαλέτου. Από τις Γυναίκες στην Παγκόσμια Ιστορία, η Alonso αργότερα αναφέρθηκε σι’ αυτήν την περίοδο λέγοντας: “Χόρεψα στο μυαλό μου. Τυφλή, ακίνητη, με την πλάτη μου σε οριζόντια θέση, έμαθα στον εαυτό μου να χορεύει Giselle. "

Τελικά της επέτρεψαν να σηκωθεί από το κρεβάτι, χωρίς όμως να μπορεί να συνεχίσει το χορό. Έτσι αρχικά περπατούσε με τα σκυλιά της και ακολουθώντας τις εντολές του γιατρού, πήγαινε στο στούντιο μπαλέτου κάθε μέρα για να ξαναρχίσει την εξάσκηση. Τότε, τη στιγμή που η ελπίδα της άρχιζε να γίνεται πραγματικότητα, η Alonso τραυματίστηκε. Συγκεκριμένα ένας τυφώνας κατέστρεψε μια πόρτα του σπιτιού της και θραύσματα γυαλιού εκτοξεύθηκαν στο κεφάλι και στο πρόσωπό της. Περιέργως, δεν τραυματίστηκαν τα μάτια της. Όταν ο γιατρός το είδε αυτό, της επέτρεψε πλέον να ξεκινήσει κανονικά το χορό, με δεδομένο ότι αφού μπόρεσε να επιβιώσει μετά από μια έκρηξη γυαλιού, ο χορός δεν θα της προκαλούσε καμία ζημιά.

Επιστροφή στην εργασία κατά την τελευταία

Η Alonso με μεγάλη ανυπομονησία και εξακολουθώντας να είναι εν μέρει τυφλή, ταξίδεψε πίσω στη Νέα Υόρκη το 1943 για να αρχίσει την ανοικοδόμηση των χορευτικών ικανοτήτων της. Μόλις έφτασε, πριν προλάβει να εγκατασταθεί, της ζητήθηκε να χορέψει στη Giselle προκειμένου να αντικαταστήσει την πρίμα μπαλαρίνα του Ballet Theatre. Η Alonso δέχθηκε να χορέψει στην παράσταση και οι κριτικοί βλέποντας την ερμηνεία της, την ανακήρυξαν αμέσως αστέρι. Προήχθη σε κορυφαία χορεύτρια της εταιρείας το 1946 και χόρεψε το ρόλο της Giselle μέχρι το 1948. Επίσης χόρεψε στα μπαλέτα: «Swan Lake», «Undertow» του Antony Tudor (1943), «Theme and Variations» του Balanchine (1947) και σε παγκόσμιες πρεμιέρες όπως στο δραματικό μπαλέτο «Fall River Legend» του de Mille (1948). Εκείνη τη στιγμή στην καριέρα της, είχε αποκτήσει φήμη ως μια έντονα δραματική χορεύτρια, με ξεκάθαρη τεχνική και εξειδικευμένο τρόπο ερμηνείας στο κλασικό και ρομαντικό ρεπερτόριο.

Η πολύχρονη συνεργασία της Alonso στο χορό με τον Igor Youskevitch από το Ballet Theatre έχει συγκριθεί με εκείνη του Fred Astaire και της Ginger Rogers. Ο Youskevitch και άλλοι παρτενέρ της γρήγορα εξειδικεύτηκαν στο να βοηθούν την Alonso να κρύβει την ευαισθησία στα μάτια της. Έπρεπε επίσης οι σκηνογράφοι τοποθετούν ισχυρούς προβολείς σε διάφορα χρώματα που θα λειτουργούσαν ως οδηγοί για τις μετακινήσεις της.

Μια νέα προσπάθεια στην Αβάνα

Η επιθυμία της Alonso να αναπτύξει το μπαλέτο στην Κούβα την οδήγησε να επιστρέψει στην Αβάνα το 1948 και να ιδρύσει τη δική της εταιρεία μπαλέτου. Το συγκρότημα Alicia Alonso Ballet Company, το οποίο διατήρησε με μικρή οικονομική υποστήριξη, μετατράπηκε τελικά σε Εθνικό Μπαλέτο της Κούβας (Ballet Nacional de Cuba). Ο Fernando ήταν γενικός διευθυντής της εταιρείας, ο οποίος εκείνη την εποχή ήταν ένας από τους προσωρινά άνεργους, κύριους χορευτές του Ballet Theater, λόγω μίας αναδιοργάνωσης στην εταιρεία της Νέας Υόρκης. Ο αδελφός του Fernando, ο Alberto που ήταν χορογράφος, υπηρέτησε ως καλλιτεχνικός διευθυντής της εταιρείας.

Η εταιρεία έκανε το ντεμπούτο της για λίγο στην πρωτεύουσα και στη συνέχεια έφυγε για περιοδεία στη Νότια Αμερική. Οι παραστάσεις είχαν παντού μεγάλη επιτυχία, αλλά η Alonso προσπαθούσε να διατηρήσει το συγκρότημα της με τις αποταμιεύσεις της, παρά τις δωρεές που είχε δεχθεί από εύπορες οικογένειες και μια μικρή επιχορήγηση από το Υπουργείο Παιδείας της Κούβας. Εν τω μεταξύ, διενεργούσε ανταλλαγές μεταξύ Αβάνας και Νέας Υόρκης προκειμένου να προσλάβει τους καλύτερους καθηγητές του κόσμου για να εκπαιδεύσει τους νέους σπουδαστές της. Ταυτόχρονα παρέμενε μία περιζήτητη πρίμα μπαλαρίνα που κατά τη διάρκεια αυτού του ταραχώδους χρόνου, χόρεψε δύο φορές στη Ρωσία το 1952 και στη συνέχεια πρωταγωνίστησε στην παραγωγή του μπαλέτου Giselle με το Μπαλέτο της Όπερας του Παρισιού το 1953.

Μεταξύ 1955 και 1959, η Alicia χόρευε κάθε χρόνο με το Ballet Russe de Monte Carlo ως gueststar. Ήταν η πρώτη χορεύτρια του Δυτικού Ημισφαιρίου που χόρευε στη Σοβιετική Ένωση και η πρώτη Αμερικανίδα αντιπρόσωπος που χόρευε με τα Θέατρα Bolshoi and Kirov της Μόσχας και του Λένινγκραντ (Αγία Πετρούπολη), αντίστοιχα, το 1957 και το 1958. Κατά τη διάρκεια των δεκαετιών που ακολούθησαν η Alicia Alonso χόρεψε ως gueststarμε το Μπαλέτο της Όπερας του Παρισιού, το Βασιλικό Μπαλέτο της Δανίας, το Μπαλέτο Μπολσόι και με άλλες εταιρείες. Ανέβασε της δικές της εκδόσεις για τα μπαλέτα: Giselle, Pas de Quatre και The Sleeping Beauty για την Όπερα του Παρισιού. Ανέβaσε επίσης τη Giselle στην Κρατική Όπερα της Βιέννης και στο Θέατρο San Carlo της Νάπολης (San Carlo Theater of Naples), στην Ιταλία, την Κακοφυλαγμένη κόρη (La Fille Mal Gardée) στην Κρατική Όπερα της Πράγας (Prague State Opera), και την Ωραία Κοιμωμένη (Sleeping Beauty) στο Θέατρο της Σκάλας του Μιλάνου (Teatro alla Scala).

Πολιτικές αλλαγές στην Κούβα

Η Alonso συνεργάστηκε με το Ballet Rousseμέχρι το 1959. Κατά τη διάρκεια του διαστήματος αυτού εμφανίστηκε χορεύοντας τη Giselle σε μια περιοδεία 10-εβδομάδων της Σοβιετικής Ένωσης, το «Path of Thunder» του Leningrad Opera Ballet και άλλα κομμάτια. Για τις αποδόσεις της τιμήθηκε με το βραβείο Dance Magazine Award το 1958.

Επιστροφή στην Κούβα

Όταν ο Fidel Castro πήρε την εξουσία από τη δικτατορία του Μπατίστα, την 1η Ιανουαρίου 1959, ο Castro υποσχέθηκε να αυξήσει τη χρηματοδότηση για τα εθνικά πολιτιστικά προγράμματα. Η Κούβα τη δεκαετία του 1950 ήταν το κέντρο διασκέδασης της σύγχρονης Λατινικής Αμερικής και της τέχνης. Ήταν μια Μέκκα για χώρες της Λατινικής Αμερικής και για άλλους διεθνείς καλλιτέχνες που κατέφθαναν και να κερδίσουν διεθνή αναγνώριση όπως οι: Nat King Cole, Libertad Lamarque, Mirta Silva, Lola Flores. Ενθαρρυμένη από την ξαφνική αλλαγή και ανυπομονώντας να δει την πατρίδα της από την οποία ποτέ δεν εξορίστηκε και είχε το δικαίωμα να επιστρέψει και πάλι, η Alonso επέστρεψε στην Κούβα και το Μάρτιο του 1959. Έλαβε χρηματοδότηση ύψους 200.000 δολαρίων για να διαμορφώσει μια νέα σχολή χορού, που θα ονομαζόταν το Ballet Nacional de Cuba, με την εγγύηση της ετήσιας οικονομικής στήριξης. Σημειώνεται ότι ο Κάστρο χρειάστηκε έναν βασικό καλλιτέχνη που θα παρέμενε με την επανάσταση του. Καλλιτέχνες έφευγαν από το νησί, γεγονός που χαλούσε την εικόνα που πρότεινε ο Castro. Η Αλόνσο έκτοτε περιγράφεται να λαμβάνει ένα μήνυμα από τον Castro το 1958, που έστειλε από την Sierra Maestra καλώντας τη να ηγηθεί της εταιρείας μετά το θρίαμβο του Κινήματος της 26ης Ιουλίου. Έτσι ίδρυσε επίσημα τη σχολή το 1960 και μέσα σε μερικά χρόνια οι χορευτές της ήταν νικητές σε διεθνείς διαγωνισμούς χορού.

Η εξαφάνιση της από την Αμερικανική καλλιτεχνική σκηνή

Λόγω της έντονης και παθιασμένης συνεργασίας της με τη νέα κομμουνιστική κυβέρνηση στην Αβάνα, το αμερικανικό κοινό γύρισε την πλάτη του στην πρίμα μπαλαρίνα και εκείνη εξαφανίστηκε από το πολιτιστικό περιβάλλον της χώρας. Επιπλέον, όπως συνέβη με τις ρωσικές εταιρείες μπαλέτου, η έκθεση στα Δυτικά ακροατήρια θα δημιουργούσε προβλήματα στη Σοβιετική Ένωση. Η Κουβανική Κυβέρνηση από τη δεκαετία του 1960 μέχρι τη δεκαετία του 1980, δεν επέτρεπε στους Κουβανούς να επιστρέψουν και παρακολουθούσαν κάθε πρόσωπο που είχε επαφές με άλλους εκτός Κούβας, μέσω καλωδίων του τηλεφώνου και αλληλογραφίας. Ωστόσο, η φήμη του συγκροτήματος της συνέχιζε να εξαπλώνεται τόσο στην Ανατολική όσο και στη Δυτική Ευρώπη. Το 1967 και το 1971 έδωσε παραστάσεις στον Καναδά, όπου κριτικοί κατέγραψαν ότι η Alonso ήταν ακόμη η καλύτερη μπαλαρίνα της εποχής της. Όταν ο Πόλεμος του Βιετνάμ τελείωσε και ο RichardNixonάφησε την προεδρία, ο Fidel Castro επέτρεψε στην Alonsoνα δώσει παραστάσεις και πάλι στις Ηνωμένες Πολιτείες το 1975 και το 1976. Ένας Αμερικανός κριτικός είπε για την χορεύτρια (που τότε ήταν 54 ετών και γιαγιά): “ δημιουργεί περισσότερη σεξουαλική υπόσχεση από άλλες μπαλαρίνες που έχουν τη μισή ηλικία της". Η κρατική κινηματογραφική βιομηχανία της Κούβας γύρισε μια ταινία που περιέχει όλο το ρεπερτόριο της Alonso, αλλά στον Αμερικανικό κύκλο μπαλέτου είχε ξεχαστεί.

Η πορεία της Alonso μετά τη λήξη της καριέρας ως μπαλαρίνα

Η Alonso χόρεψε διάφορα σόλο στην Ευρώπη και αλλού και στα 70 της χρόνια αν και κοντά στην τύφλωση γινόταν όλο και πιο λαμπρή. Το 1995 η ίδια και μια σειρά άλλων μελών του Εθνικού Μπαλέτου χόρεψαν στο San Francisco σε ένα κομμάτι που ονομαζόταν «Στη Μέση του Ηλιοβασιλέματος».

Συνελήφθη η κοπέλα με τα πράσινα μάτια από το εξώφυλλο του National Geographic

ΕΙΔΗΣΕΙΣ
27 Οκτωβρίου 2016

 Τ  ο διάσημο από την φωτογραφία του National Geographic κορίτσι – Sharbat Gula – με τα πράσινα μάτια, που τράβηξε την προσοχή του κόσμου πριν από 3 δεκαετίες, συνελήφθη στο Πακιστάν καθώς ζούσε παράνομα με πλαστά έγγραφα.Η αστυνομία του Πακιστάν συνέλαβε στην Sharbat Gula, που είναι πλέον παντρεμένη και στην ηλικία των 40, λίγα μόλις χιλιόμετρα από το στρατόπεδο όπου είχε τραβηχτεί η διάσημη φωτογραφία του National Geographic το 1984.

               Η Sharbat Gula όπως ζει σήμερα στο Πακιστάν       

Η σύλληψή της έγινε ύστερα από αναφορές, πως αυτή, όπως και πολλοί Αφγανοί, είχαν αγοράσει παράνομα πλαστές ταυτότητες του Πακιστάν – για τον εαυτό της και δύο άνδρες που ισχυρίζεται πως είναι γιοι της – προκειμένου να παραμείνουν στη χώρα.

«Εάν η υπόθεση εναντίον της Sharbat Gula και των γιων της αποδειχθεί στο δικαστήριο, θα πρέπει να καταδικαστεί σε φυλάκιση διάρκειας από 5 – 14 χρόνια» δήλωσε ο Shahid Ilyas, ανώτερος αξιωματούχος της Πεσαβάρ.

Η 12χρονη τότε Gula είχε τραβήξει την παγκόσμια προσοχή, όταν ο φωτογράφος Steve McCurry τράβηξε μια φωτογραφία της στο στρατόπεδο προσφύγων Nasir Bagh, κοντά στα σύνορα με το Αφγανιστάν.

Αυτή και η οικογένειά της είχαν φύγει με τον πόλεμο που ξέσπασε στην πατρίδα της από τα συμφέροντα των ΗΠΑ στην περιοχή και η εικόνα της συμβόλισε τα απελπιστικά δεινά των χιλιάδων ανθρώπων που ζουν σε καταυλισμούς προσφύγων στο Πακιστάν.

Το πορτρέτο της δημοσιεύτηκε στο εξώφυλλο του περιοδικού το επόμενο έτος και βοήθησε να αυξηθεί η ευαισθητοποίηση αλλά και η παροχή ενισχύσεων στους εκτοπισμένους Αφγανούς.

____________
http://pixlax.gr/

Ο 32χρονος Mahjoub Elaadrassi είναι μετανάστης από το Μαρόκο. Το όνειρό του είναι να γίνει δημοσιογράφος. Έζησε στην Κρήτη, σε ένα χωριό του νησιού, για αρκετά χρόνια.

Δημήτρης Κ. Τζανακάκης

ΡΕΘΥΜΝΟ

Του έδιναν ακόμα και το κλειδί του σπιτιού τους!.. 

(Ο μετανάστης από το Μαρόκο τον οποίο στήριξε για χρόνια ένα ολόκληρο χωριό της Κρήτης!... Μια διδακτική για όλους πραγματική ιστορία...)...

Ο 32χρονος Mahjoub Elaadrassi είναι μετανάστης από το Μαρόκο. Το όνειρό του είναι να γίνει δημοσιογράφος. Έζησε στην Κρήτη, σε ένα χωριό του νησιού, για αρκετά χρόνια. Οι άνθρωποι τον στήριξαν και τον εμπιστεύτηκαν. Εργαζόταν σε ένα μίνι μάρκετ και πήγαινε τα πράγματα των πελατών στο σπίτι με ένα παλιό ποδήλατο. Η εμπιστοσύνη των Κρητικών στον Μαροκινό μετανάστη ήταν τέτοια ώστε όταν εκείνοι απουσίαζαν άφηναν το κλειδί σε σημείο που εκείνος γνώριζε, άνοιγε, έμπαινε μέσα, άφηνε τα πράγματα, έκρυβε το κλειδί και έφευγε.

Αυτό γινόταν για χρόνια.

Η κρίση όμως και τα μνημόνια γονάτισαν και τη μικρή κοινωνία του χωριού. Ο Μαροκινός μετανάστης αναγκάστηκε να φύγει μετά από 5,5 χρόνια στην Ελλάδα, τα περισσότερα από τα οποία πέρασε στην Κρήτη, και να αναζητήσει αλλού το όνειρό του. Αφού πέρασε από πολλές χώρες (συνολικά 14 από το 2007 που έφυγε από τη χώρα του!) κατέληξε στην Ισπανία, στη χώρα των Βάσκων. Εκεί πλέον συνεχίζει να εργάζεται και να σπουδάζει. Χωρίς να ξεχνά τί ήταν η Κρήτη και οι Κρητικοί για εκείνον, έναν μετανάστη από τη Βόρειο Αφρική.

Σε συνέντευξή του στην εφημερίδα "El Correo" δηλώνει ότι έχει την Κρήτη και τους Κρητικούς μέσα στην καρδιά του. Έχει τις καλύτερες αναμνήσεις για τον τρόπο που τον αντιμετώπισαν στα πολύ δύσκολα χρόνια των αναζητήσεών του.

Στον νέο τόπο, που φαίνεται ότι έχει πλέον καταλήξει, και στον οποίο βρίσκεται από τον Ιούνιο του 2014, δεν ξεχνά εκείνους τους ανθρώπους που έκαναν το πρωτοφανές για την εποχή, να του δίνουν το κλειδί του σπιτιού τους! Χαρακτηριστικό του πόσο τον εμπιστεύτηκαν. Κι ο Mahjoub το ανταπέδωσε αφού δεν πρόδωσε τη σχέση αυτή.

Λέει ότι οι Βάσκοι, οι νέοι του φίλοι, μοιάζουν με τους Κρητικούς. Τον αγκάλιασαν τον ίδιο ζεστά. Τον στήριξαν, τον εμπιστεύτηκαν.

Όταν βλέπει στην τηλεόραση τις εικόνες των προσφύγων και των μεταναστών θυμάται τις δικές του περιπέτειες. Με τη διαφορά ότι ο δικός του δρόμος ήταν λιγότερο επικίνδυνος, ίσως, αλλά πιο μοναχικός και χωρίς μεγάλη δημοσιότητα.

Τώρα πλέον ο Mahjoub είναι ένας Κρητικός από το Μαρόκο, που ζει στη Χώρα των Βάσκων!

___________

Candianews με πληροφορίες από "El Correo"
http://www.candianews.gr/…/tou-edinan-akoma-ke-to-klidi-to…/

Φατσούλες παιδιών που θέλουν να ζήσουν σε ένα ειρηνικό κόσμο.... "κάνετε έρωτα και όχι πόλεμο"....

Όλοι μαζί μπορούμε να δώσουμε τον αγώνα για Παγκόσμια Ειρήνη... να επαναφέρουμε το μήνυμα μιας άλλης εποχής που είναι και το σημερινό ζητούμενο κατά των πολέμων και συρράξεων "κάνετε έρωτα και όχι πόλεμο".... 

http://anatoli-neamakri.blogspot.gr/

African ethnic peoples traditions and ceremonies

Η Αφρικανική Ένωση απαγορεύει τον ακρωτηριασμό των γυναικείων γεννητικών οργάνων σε όλη την ήπειρο

βερα τζουμελεα

Με θρησκευτικές προφάσεις και με στόχο το σεξουαλικό έλεγχο, οι γυναίκες μετατρέπονται σε μηχανές αναπαραγωγής και ικανοποίησης των συζύγων τους.

Πριν λίγες μέρες, στις 8 Αυγούστου του 2016, το Κοινοβούλιο της Αφρικανικής Ένωσης στο οποίο συμμετέχουν 54 αφρικανικά κράτη (εκτός από το Μαρόκο που δε συμμετέχει), ενέκρινε την απαγόρευση του ακρωτηριασμού των γυναικείων γεννητικών οργάνων, αποφασίζοντας ταυτόχρονα ένα σχέδιο δράσης που στοχεύει στην εξάλειψη αυτής της πρακτικής. Τώρα ξεκινά η αποστολή των 250 βουλευτών να μεταφέρουν αυτήν την απόφαση στις χώρες τους και να στηρίξουν τη δρομολόγηση του σχεδίου δράσης σε συνεργασία με τις εθνικές κυβερνήσεις.

Στη Σομαλία πραγματοποιείται ένα είδος ακρωτηριασμού που είναι γνωστό με το όνομα φαραωνική περιτομή, που εκτός από την αφαίρεση της κλειτορίδας και των μεγάλων και μικρών χειλέων περιλαμβάνει τη ραφή του αιδοίου αφήνοντας μόνο ένα μικρό άνοιγμα που επιτρέπει την έξοδο των ούρων. Οι συνέπειες είναι τρομερές και επιφέρει εκατοντάδες θανάτους ετησίως. Το Σύνταγμα της Σομαλίας απαγορεύει αυτήν την πρακτική, αλλά δεν έχει θεσπιστεί κανένας νόμος που να θέτει σε εφαρμογή αυτήν την απόφαση.

Η αλήθεια είναι πως αν και έγινε ένα πολύ σημαντικό βήμα όσον αφορά στην προστασία των ανθρώπινων δικαιωμάτων των γυναικών και των κοριτσιών, το σίγουρο είναι πως αυτός ο παραλογισμός που προσβάλλει ολόκληρη την ανθρωπότητα, είναι βαθιά ριζωμένος στην κουλτούρα και τις παραδόσεις αυτών των λαών της Αφρικής και της Μέσης Ανατολής, και είναι οι ίδιες οι γυναίκες που τον εφαρμόζουν στην πράξη. Ο ακρωτηριασμός των γυναικείων γεννητικών οργάνων προηγείται ιστορικά της εμφάνισης του Ισλάμ τον VII αιώνα, και είναι ένα έθιμο που ακολουθείται αδιακρίτως από μουσουλμάνους, χριστιανούς και ανιμιστές.

Η Virginie Moukoro, υπέρμαχος των δικαιωμάτων της γυναίκας και του παιδιού στο Μάλι θεωρεί ότι υπάρχει ακόμη πολλή δουλειά να γίνει, αλλά πως σε περίοδο μιας γενιάς θα μπορέσει να εξαλειφθεί ο ακρωτηριασμός. «Κάποια μέρα θα αποτελεί ιστορία, όπως συνέβη και με την πρακτική του δεσίματος των ποδιών των κοριτσιών στην Ιαπωνία» καταλήγει.

Με θρησκευτικές προφάσεις και με στόχο το σεξουαλικό έλεγχο, οι γυναίκες μετατρέπονται σε μηχανές αναπαραγωγής και ικανοποίησης των συζύγων τους.

Η Αφρικανική Ένωση απαγορεύει τον ακρωτηριασμό των γυναικείων γεννητικών οργάνων σε όλη την ήπειρο - Pressenza

Σύμφωνα με στοιχεία της Unicef, αυτήν τη στιγμή 200 εκατομμύρια γυναίκες και κορίτσια σε όλο τον κόσμο έχουν υποστεί ακρωτηριασμό των γεννητικών οργάνων, μια τελετουργία που εφαρμόζεται σε κορίτσια ηλικίας από 4 έως 14 ετών, στην Αφρική και στη Μέση Ανατολή. Ο ακρωτηριασμός των γεννητικών οργάνων πε...

PRESSENZA.COM

Μου αρέσει!

Τέλειο!

Χαχα

Ουάου!

Λυπάμαι...

Έλεος!

καλημέρα καλημέρα

-καλημέρααααα
-καλημέρα καλημέρα…..ποια απ’ όλες;
εδώ έχουμε πολλές εκδοχές της….
-κράτα όποια κάνεις κέφι για σήμερα,
μόνο μην ξεχάσεις να την φορτώσεις
με χιούμορ, φαντασία και όνειρα,
από αυτά τα τελευταία βάλε πολλά,
παράλογα πολλά…..αλλιώς δεν βγαίνει !

By marthious

ΤΑ 100 ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΓΙΟΡΤΑΖΕΙ Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ ΣΤΗΝ ΟΥΡΟΥΓΟΥΑΗ...

ΤΟ ΑΓΑΛΜΑ ΤΟΥ ΣΩΚΡΑΤΗ ΣΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΤΟΥ ΜΟΝΤΕΒΙΔΕΟ: 

Τις πρώτες δεκαετίες του 20ού αιώνα ένα μεγάλο κύμα Ελλήνων μεταναστών προσέγγισε την Ουρουγουάη. Η θάλασσα και πάνω απ' όλα η ύπαρξη του λιμανιού (που έδωσε δουλειά σε πολλούς μετανάστες) πιθανόν τους έκανε να αισθανθούν σαν το σπίτι τους. Όμως, αποφασιστικός παράγοντας για την εγκατάσταση τους είναι η εγκαρδιότητα με την οποία έγιναν δεκτοί.

Η Ελληνική Κοινότητα Ουρουγουάης, που γιορτάζει φέτος τα 100 της χρόνια, ιδρύθηκε τον Ιούνιο του 1916 και ήταν η πρώτη επίσημα αναγνωρισμένη οργανωμένη δομή των Ελλήνων στη Νότια Αμερική. «Ο ελληνισμός βρήκε ένα μέρος φιλόξενο, τους δέχθηκε τους Έλληνες πολύ καλά και τους έδωσε σιγουριά για το μέλλον τους» δήλωσε στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο σημερινός πρόεδρος της Ελληνικής Κοινότητας Δημήτρης Λίνας.

«Οι Ουρουγουανοί όχι μόνο έχουν φιλική στάση απέναντι στην Ελλάδα, αλλά λατρεύουν κάθε τι ελληνικό, είναι μέρος της μόρφωσης που έχουν πάρει, το ζούμε καθημερινά» υπογράμμισε. Περίπου 6.000 Ουρουγουανοί έχουν μάθει Ελληνικά.

Χαρακτηριστικό είναι ότι τμήμα της παραλιακής λεωφόρου της πρωτεύουσας της Ουρουγουάης, Μοντεβιδέο, ονομάστηκε "Ελληνική Δημοκρατία" και σε πλατεία δόθηκε το όνομα "Αθήνα".

Πρόσφατα παρουσιάστηκε η έκδοση με τίτλο "Πρώτα 100 χρόνια της Ελληνικής Κοινότητας Ουρουγουάης", όπου πρώην πρόεδροι της χώρας και άλλες προσωπικότητες έχουν γράψει άρθρα για τον ελληνικό πολιτισμό, αλλά και την ιστορία της κοινότητας.
Στην εκδήλωση, έγιναν τα αποκαλυπτήρια του αναμνηστικού γραμματοσήμου των Ουρουγουανικών ταχυδρομείων για τα 100χρονα της ελληνικής κοινότητας. Το "παρών" έδωσαν, μεταξύ άλλων, ο πρώην πρόεδρος της χώρας, Λουίς Χερέρα, η πρέσβειρα της Ελλάδας στην Ουρουγουάη Αλεξάνδρα Παπαδοπούλου και ο Νίκος Κονιαλίδης, η οικογένεια του οποίου έχει ευεργετήσει σημαντικά την κοινότητα.

Ο κ. Λίνας εκτίμησε ότι οι ελληνικής καταγωγής πολίτες στην Ουρουγουάη, μαζί με τους μετανάστες 2ης και 3ης γενιάς είναι 2.000. Η ελληνική κοινότητα διαθέτει σχολείο, στο οποίο διδάσκουν δύο δάσκαλοι από την Ελλάδα, αίθουσα εκδηλώσεων, εκκλησία αφιερωμένη στον 'Αγιο Νικόλαο, χορευτικό συγκρότημα, ορχήστρα, γήπεδο ποδοσφαίρου και βόλεϊ.

Επιχειρηματίες ελληνικής καταγωγής, που δραστηριοποιήθηκαν μεταξύ άλλων στα ναυτιλιακά, στις εισαγωγές-εξαγωγές, και την υφαντουργία, έχουν αφήσει τη "σφραγίδα" τους στην οικονομική ζωή της Ουρουγουάης. Έλληνες είναι "καπετάνιοι" σε τρεις μεγάλες ναυτιλιακές εταιρίες, τον Όμιλο Τσάκος και τις Navios και Lavinia.

Οι εκδηλώσεις για τον εορτασμό των 100χρονων της Ελληνικής Κοινότητας έχουν ξεκινήσει τον Ιανουάριο και θα ολοκληρωθούν το καλοκαίρι. Όπως επισήμανε ο κ. Λίμας οι εκδηλώσεις γίνονται με τη συμμετοχή των Ουρουγουανών, δεν είναι "εσωτερική υπόθεση της κοινότητας".
_____________
ΑΠΕ-ΜΠΕ

“Στο καλό παιδί μου να πας, κι άλλο κακό να μη σε βρει.”

Παιδιά σαν ζαχαρωτά – από την Έφη Παρασκευοπούλου

Υπεραστικό ΚΤΕΛ. Βράδυ. Στάση σε κλασικό καφέ/εστιατόριο.

Μαζί με εμάς σταματούν και δυο λεωφορεία που μεταφέρουν πρόσφυγες. Στο πάρκινγκ του μαγαζιού επίσης είναι σταματημένοι και πολλοί νταλικέρηδες. Ανεύθυνα έχουν παρκάρει όπου να’ναι,όπως να’ναι. Δεν τους νοιάζει που χρειάζονται πεντακόσιες μανούβρες επί της εθνικής προκειμένου να μπει κανείς στο χώρο στάθμευσης.

Όπως σταματάει ο οδηγός μας, λέει “Παιδιά εδώ προσοχή” και θεωρώ πως αναφέρεται στις νταλίκες,καθώς κόβουν την ορατότητα από παντού.

Λάθος μου. Συνεχίζει: “Προσέξτε πορτοφόλια,τσάντες, κατεβείτε γρήγορα να το κλειδώσω!”

Το μαγαζί είναι γεμάτο παιδιά. Από τριών εώς δέκα,πολλά παιδιά. Παιδιά σαν ζαχαρωτά,ζωντανά,γελαστά. Τρέχουν, τρώνε καραμελάκια και πατατάκια και οι γονείς τους είναι στα ταμεία και ρίχνουν ντροπαλές ματιές τριγύρω. Ρίχνουν ντροπαλές ματιές και στους Έλληνες γονείς,που κρατούν τα παιδιά τους σαν άσπρα πανιά που δεν πρέπει να ακουμπήσουν τα λερωμένα.

Πριν τις τουαλέτες ένα κοριτσάκι πισωπατάει και σκουντουφλάει στα πόδια μου. Βάζω τα χέρια μου στην πλατούλα της για να τη σταθεροποιήσω. Γυρνάει και μου χαρίζει ένα αστραφτερό χαμόγελο κάτω από δυο ματάκια μαύρα σα μπίλιες,που θα κρατήσω για πολύ καιρό στη μνήμη μου.

Μέσα στις τουαλέτες, ένα άλλο κοριτσάκι σκουντάει κατα λάθος μια ελληνίδα πενηντάρα. Το κοιτάζει με απαξίωση και ευθύς γυρίζει να πλύνει τα χέρια της με μια μανία πρωτόγνωρη. Νομίζω πως θα τα ματώσει. Μουρμουράει.

Βγαίνω πάλι στην αυλή του μαγαζιού και βλέπω πως όλοι τους έχουν ψωνίσει κάτι να φάνε. Όλοι τους είναι ευγενικοί. Και όλα τα παιδιά τους είναι παιδιά. Λαμπερά μουτράκια με λερωμένα παπουτσάκια και στόματα γεμάτα λιχουδιές.

Οι Έλληνες,μαζεμένοι σε μια συστάδα,ζαρωμένοι, μουντρούχοι. Δε βλέπουν, δεν ακούνε. Καπνίζουν και ψιθυρίζουν ο ένας στον άλλο.

Αποχώρησαν πριν από εμάς. Ο οδηγός του λεωφορείου τους φώναζε για να επιβιβαστούν και πούλαγε αγριάδα,να κάνουν πιο γρήγορα,να τον ακούνε. “Γιατί άναψες τσιγάρο εσύ, γιατί νομίζεις πως θα περιμένω το παιδί σου,εγώ σας είπα να πάτε τουαλέτα στην αρχή όλοι για να φύγουμε,μπρος,μέσα,φεύγω.”Κακομοίρη μου,έχεις ιδέα από που έρχονται; Νομίζεις πως θα τους τρομάξεις εσύ;

Κοίταζα τα λεωφορεία τους όπως απομακρύνονταν και θυμήθηκα κάτι που είχα ακούσει μικρή : “Στο καλό παιδί μου να πας, κι άλλο κακό να μη σε βρει.”

____________
Έφη Παρασκευοπούλου, στο Νόστιμον ήμαρ

Συρία μια κατεστραμμένη χώρα: Πάνω από 260.000 νεκροί, πάνω από 50% του πληθυσμού οι εκτοπισμένοι

ΠΡΟΣΦΥΓΙΚΟ

Περισσότεροι από 260.000 νεκροί, περισσότερο από το μισό του πληθυσμού ξεριζωμένο και μια χώρα κατεστραμμένη: η εξέγερση στη Συρία που ξέσπασε πριν από πέντε χρόνια κατά του καθεστώτος του Μπασάρ αλ-Ασάντ έχει μετατραπεί σε έναν καταστροφικό πόλεμο.

Το Συριακό Παρατηρητήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, που διαθέτει μεγάλο δίκτυο πηγών στη Συρία, έχει καταμετρήσει 260.758 νεκρούς, στην μεγάλη πλειοψηφία τους μαχητές (σύμφωνα με απολογισμό της 31ης Δεκεμβρίου 2015). Περισσότεροι από 76.000 άμαχοι σκοτώθηκαν στη σύγκρουση, η οποία άρχισε με την καταστολή των ειρηνικών διαδηλώσεων και εξελίχθηκε σε έναν περίπλοκο πόλεμο στον οποίο εμπλέκονται πολλοί παράγοντες και ξένες δυνάμεις.

Ο απολογισμός δεν περιλαμβάνει τους χιλιάδες αγνοούμενους, κυρίως αυτούς στις φυλακές του καθεστώτος και εκατοντάδες μέλη των πιστών δυνάμεων στους αντάρτες και τις τζιχαντιστικές οργανώσεις, ανάμεσά τους η οργάνωση Ισλαμικό Κράτος.

Σύμφωνα με απολογισμό του Παρατηρητηρίου που δόθηκε στη δημοσιότητα τον Μάρτιο του 2015, σχεδόν 13.000 Σύροι πέθαναν από βασανιστήρια στις φυλακές του καθεστώτος από την αρχή της σύγκρουσης και περισσότεροι από 200.000 κρατούνται.

Συριακή ανθρωπιστική οργάνωση κατήγγειλε στα τέλη Ιανουαρίου τους συνεχείς βομβαρδισμούς σε νοσοκομεία και τις "καταστροφικές συνέπειές τους" στον πληθυσμό και επισήμανε ότι 177 νοσοκομεία έχουν καταστραφεί και σχεδόν 700 μέλη του νοσηλευτικού προσωπικού έχουν σκοτωθεί από το 2011.

Πρόσφυγες και εκτοπισμένοι

Το Συριακό Παρατηρητήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων ανακοίνωσε σήμερα ότι σχεδόν 40.000 πολίτες εγκατέλειψαν τις εστίες τους από τις αρχές της εβδομάδας, όταν άρχισε η επιχείρηση των συριακών κυβερνητικών δυνάμεων βορείως του Χαλεπίου. Οι κάτοικοι αυτοί κατευθύνθηκαν στην κουρδική πόλη Αφρίν, βορειότερα της περιοχής όπου μαίνονται οι μάχες μεταξύ των κυβερνητικών δυνάμεων και των ανταρτών, καθώς και στις περιοχές στα σύνορα με την Τουρκία.

Ορισμένοι βρήκαν καταφύγιο σε σπίτια, αλλά χιλιάδες είναι άστεγοι, στην ύπαιθρο γύρω από την πόλη Αφρίν, στην περιοχή Αζάζ στα σύνορα με την Τουρκία και στις περιοχές Αταρέμπ και Νταρ Εζάτ, βορειοδυτικά του Χαλεπίου. Οι εκτοπισμένοι αυτοί δεν μπορούν να εισέλθουν στην Τουρκία καθώς το συνοριακό φυλάκιο είναι κλειστό για τους πρόσφυγες. "Οι άνθρωποι αυτοί χρήζουν επείγουσας βοήθειας από τη διεθνή κοινότητα", δήλωσε ο διευθυντής του Παρατηρητηρίου Αμπντέλ Ραχμάν.

Μέσα σε τρεις ημέρες από την έναρξη της επιχείρησης, οι κυβερνητικές δυνάμεις με την υποστήριξη της ρωσικής πολεμικής αεροπορίας κατάφεραν να αποκόψουν τον βασικό δρόμο εφοδιασμού των ανταρτών μεταξύ της πόλης του Χαλεπίου και της Τουρκίας απειλώντας τους αντάρτες με καθολική πολιορκία στην πρώην οικονομική πρωτεύουσα της Συρίας.

Στη χώρα αυτή που είχε 23 εκατομμύρια κατοίκους πριν από τη σύγκρουση, 13,5 εκατομμύρια άνθρωποι έχουν πληγεί ή εκτοπιστεί εξαιτίας του πολέμου, σύμφωνα με τον ΟΗΕ (στοιχεία 12ης Ιανουαρίου 2016). Σχεδόν 486.700 άνθρωποι ζουν σήμερα σε πολιορκούμενες περιοχές από τον στρατό ή τους αντάρτες, σύμφωνα με τον ΟΗΕ. Δεκάδες έχουν πεθάνει από υποσιτισμό και έλλειψη ιατρικής βοήθειας.

Ο πόλεμος ώθησε επίσης 4,7 εκατομμύρια ανθρώπους να εγκαταλείψουν τη χώρα. "Είναι ο μεγαλύτερος πληθυσμός προσφύγων από μια μόνο σύγκρουση, σε μια γενιά", δήλωνε τον Ιούλιο του 2015 η Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες (HCR). H Τουρκία είναι η χώρα που φιλοξενεί τους περισσότερους σύρους πρόσφυγες, καθώς δέχεται στο έδαφός της 2 έως 2,5 εκατομμύρια Σύρους. Σχεδόν 250.000 μεταξύ αυτών μόνο ζουν σε καταυλισμούς, οι άλλοι έχουν εγκατασταθεί στις μεγάλες πόλεις της χώρας.

Ο Λίβανος φιλοξενεί σχεδόν 1,2 εκατομμύριο σύρους πρόσφυγες, σύμφωνα με επίσημες πηγές. Περισσότερο από τα δύο τρίτα των προσφύγων ζουν στη χώρα σε συνθήκες "ακραίας φτώχειας", σύμφωνα με τον ΟΗΕ. Στην Ιορδανία, σχεδόν 630.000 έχουν καταγραφεί από την Ύπατη Αρμοστεία, αλλά οι αρχές εκτιμούν ότι ο αριθμός τους ξεπερνά το ένα εκατομμύριο, ενώ 225.000 Σύροι έχουν καταφύγει στο Ιράκ και 137.000 στην Αίγυπτο.

Οι πρόσφυγες είναι αντιμέτωποι με τη φτώχεια, προβλήματα υγείας και αυξανόμενες πιέσεις από τις τοπικές κοινότητες όπου ζουν σε πρόχειρα καταλύματα και σε συνθήκες εξαιρετικά δύσκολες. Μεγάλη πλειοψηφία των σύρων προσφύγων παραμένουν στις χώρες της περιοχής, αλλά όλο και πιο πολλοί είναι αυτοί που κατευθύνονται προς την Ευρώπη, μέσω των δικτύων των διακινητών, παρά τους κινδύνους .

Οικονομικές συνέπειες

Σύμφωνα με ειδικούς, η σύγκρουση έφερε τρεις δεκαετίες πίσω την οικονομία της χώρας, στερώντας της σχεδόν όλα τα έσοδα και της οποίας οι υποδομές έχουν καταστραφεί. Η οικονομία γνώρισε μαζική αποβιομηχανοποίηση καθώς εταιρίες έκλεισαν, πτώχευσαν, λεηλατήθηκαν, καταστράφηκαν.

Οι εξαγωγές μειώθηκαν κατά 90% από την αρχή της εξέγερσης, σύμφωνα με υψηλόβαθμο αξιωματούχο, ενώ στη χώρα έχουν επιβληθεί αυστηρές διεθνείς κυρώσεις. Σύμφωνα με τον υπουργό Πετρελαίου, οι άμεσες και έμμεσες απώλειες στον τομέα του πετρελαίου και του φυσικού αερίου ανέρχονται σε 58 δισεκατομμύρια δολάρια.

Τον Μάρτιο του 2015, ένας συνασπισμός 130 μη κυβερνητικών οργανώσεων δήλωνε ότι η Συρία ζούσε σχεδόν χωρίς φως, το 83% των υποδομών δεν λειτουργούσε πλέον εξαιτίας του πολέμου. Το Χαλέπι, στο βορρά, είναι η πλέον πληγείσα πόλη, με σβηστό το 97% του φωτισμού της τη νύχτα.

Πηγή: ΑΠΕ - ΜΠΕ

Το ΕΕΤΕ Διοργανώνει έκθεση αφίσας με θέμα το προσφυγικό.

 Πάνος Αϊβαλής 

δημοσίευση του Sotos Alexiou.

 

«….ο άνεμος κάθε νύχτα με παγώνει... πάρτε μαζί σας νερό υπάρχει μεγάλη ξηρασία στο μέλλον….»

Μιχάλης Κατσαρός

Αφίσα του Σώτου Αλεξίου

Οι εικαστικοί καλλιτέχνες δεν είναι κλεισμένοι στο εργαστήρι τους. 

Το ΕΕΤΕ Διοργανώνει έκθεση αφίσας με θέμα το προσφυγικό.

Καλώ και πάλι όλους τους εικαστικούς του Φ.Β. να φτιάξουν μια αφίσα και να την κοινοποιήσουν. Όσοι δεν θέλουν αφίσα ας ανεβάσουν ένα σλόγκαν . Από μας ο κόσμος - πέρα από την τέχνη μας- περιμένει να δείξουμε και το άλλο εαυτό μας Αυτόν που μας σπρώχνει να ήμαστε πάντα στην πλευρά του αδύναμου.

Μετά το πρώτο σοκ του μικρού παιδιού που όλοι σοκαρίστηκαν. Βλέπω κάθε μέρα 40-50- 100 νεκροί λες και είναι στραγάλια και κανείς δεν ανατριχιάζει…. Φοβάμαι πως αρχίζουμε και συνηθίζουμε το θάνατο και αλίμονό μας. 

«….ο άνεμος κάθε νύχτα με παγώνει…… πάρτε μαζί σας νερό υπάρχει μεγάλη ξηρασία στο μέλλον….»    Μιχάλης Κατσαρός, Ποιητής.

Υ.Γ τα δήθεν δάκρυα είναι του κώλου.